Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, εὑρισκόμεθα στήν μεθέορτο περίοδο τῆς Θεομητορικῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεο-τόκου, ἐκ τῆς ὁποίας λαμβάνουμε πολλά καί ποικίλα μηνύματα.
Μέσα στά τροπάρια τῆς ἑορτῆς δέν διατυπώνεται ἀόριστα κάποια θρησκευτική πίστη, ἀλλά ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τήν Πανα-
γία.Τά τροπάρια τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου,δέν εἶναι ἁπλῶς θρη-σκευτικοί ὕμνοι, ἀλλά εἶναι τροπάρια τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας.
Οἱ πανηγύρεις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ συνάξεις τῶν πιστῶν στή μνήμη τῶν προσώπων καί τῶν γεγονότων τῆς πίστεώς μας. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἑορτάζει τήν ἐλευθερία, ἀλλά τόν Ἅγιο Ἐλευθέριο, ὄχι τήν εἰρήνη, ἀλλά τήν Ἁγία Εἰρήνη, ὄχι τήν Μητέρα, ἀλλά τόν Εὐαγγελισμό καί τήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Ἡ Ἐκκλησία δέν προσφέρει κάποια θεωρητική καί ἰδεολογική διδασκαλία, ἀλλά κήρυγμα γεγονότων καί πράξεων ζωῆς, τοῦ βίου τῶν Ἁγίων, τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Θεοτόκου. Στήν Ἐκκλησία ὑπάρ-χουν ἅγιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι βιώνουν τήν πίστη. Δέν προβάλλεται μιά ἀόριστη πίστη,σέ κάποιο «ὑπέρτατο ὄν», ἀλλά ἡ πίστη,στήν Ἁγία καί Ὁμοούσιο καί Ζωοποιό καί Ἀδιαίρετη Τριάδα.
Ὁ Νοῦς τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν πίστη στόν ἀληθινόν Θεόν εἶναι ὁ ἀκλόνητος τεῖχος, πού τόν προστατεύει ἀπό τίς ἐπιθέσεις καί προσβολές τῶν ἀνιέρων καί πονηρῶν λογισμῶν.
Ἡ στροφή τοῦ νοῦ στόν Θεό τόν χαριτώνει καί τόν κάνει καθαρό καί θεοφόρο,μέ ἀποτέλεσμα ὁ Σωτήρας μας νά τειχίζει ὅλη τήν ὑπόστασή μας μέ κορυφαῖα κέντρα τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας.
Ὅσοι σήμερα τιμοῦν τήν Παναγία,μένουν ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, πού εἶναι «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία»(Α’Κορ. 1,24),καί ἀποκτοῦν σταθερότητα στήν πορεία τῆς ζωῆς τους.
Οἱ δομές τοῦ κόσμου, πολιτικές καί οἰκονομικές,ὅπως διαπιστώ-νουμε καί μέσα ἀπό τήν παροῦσα κρίση, ἀπέδειξαν, πώς εἶναι ἀνί-κανες, γιά νά δώσουν λύσεις, προστασίας καί ἀσφαλείας, στήν ἀγω-νιώδη ἀναζήτηση τῶν λαῶν τῆς γῆς, γιά τό σίγουρο τραγικό αὔριο, πού χωρίς τόν Χριστό ἔχει προοπτική του μόνο τό θάνατο.
Ἔρχεται αὐτή ἡ ἑορτή, νά δώσει ἀπαντήσεις, στό ἀβέβαιο παρόν καί στό τραγικό μέλλον.Ἡ ζωή καί ἡ κοίμηση τῆς Θεοτόκου προβάλ-λουν πρακτικά τόν δρόμο τῆς ὑπέρβασης, τῆς ἀγωνίας, γιά τό σήμε-ρα καί τό αὔριο.
Ἡ κοινωνία μας εἶναι γεμάτη ἀπό λόγια κενά καί οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου μέ λόγια στεῖρα πλανοῡν τούς λαούς καί τούς καταπιέζουν. Μέσα ἀπό τήν ἑορτή προτείνεται ἡ κάθαρση τοῦ λόγου καί τῆς λογικῆς.
Ἡ γῆ ζεῖ τά οὐράνια καί τά οὐράνια μετέχουν στά ἐπίγεια. Ἡ ἑορτή δίνει τή μοναδική ἐμπειρία τοῦ ξεπεράσματος τῆς μοναξιᾶς. Ἡ ἀπελπισία εἶναι νόσος τῶν ἀποκλεισμένων στά ἐπίγεια καί μόνο προβλήματα. Λύσεις στά ἐπίγεια δέν ὑπάρχουν,χωρίς τήν ἐνατένιση τῶν ἐπουρανίων.
Ἡ Θεοτόκος μέ τή ζωή της καί τή συμμετοχή της στό ἔργο τῆς Θείας οἰκονομίας,ἔδωσε ἀπαντήσεις στούς προβληματισμούς καί στά καθημερινά ἀδιέξοδα τοῦ κόσμου. Ἀφοῦ ὁ ἀπεριόριστος Θεός ἐχώρεσε, ἀπό ἄκρα συγκατάβαση καί ταπείνωση, μέσα στή μήτρα τῆς Θεοτόκου,μέ τόν ἴδιο τρόπο, μέ συγκατάβαση καί ταπείνωση, εἶναι δυνατόν νά ἀντιμετωπίζονται τά φαινομενικά ἄλυτα λεγόμενα προβλήματα τοῦ κόσμου.
Ἡ ἑορτή αὐτή εἶναι παγκόσμια καί οἰκουμενική. Ἀφορᾶ ὅλους τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου καί τήν Ὀρθοδοξία μας,πού τήν ἑορτάζει πανηγυρικά.Σέ ἕναν κόσμο βαθιά κουρασμένο, πού γιά ἀνάπαυση καί πνευματική ἀνάταση,δέν προσφέρει τίποτε πέρα ἀπό τίς φθαρ-τές καί αἰσθησιακές καί μόνο ψευτοχαρές, ἡ Ἐκκλησία προσφέρει αὐτό πού εὐχαριστεῖ πνευματικά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Πρόκειται γιά τήν καθολική μεταμόρφωση ὅλης τῆς ζωῆς. Ἡ ἑορ-τή αὐτή, μέ κέντρο τό πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἀνοίγει ἁγιασμένες προοπτικές προσωπικῆς πνευματικῆς ζωῆς καί δυναμικῆς παρέμ-βασης στό κοινωνικό περιβάλλον, στό ὁποῖο ἐμπράκτως ἀπέτυχαν οἱ κοινωνικοί καί πολιτικοί φορεῖς.
Σέ μᾶς , λοιπόν, ἐναπόκειται νά ἐναποθέσουμε τήν ζωή μας κάτω ἀπό τήν σκέπη καί προστασία τῆς Παναγίας Μητέρας μας, ὥστε μέ τίς πρεσβεῖες της νά ἐπιτευχθῆ ἡ πνευματική μας ἀναγέννηση καί ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Σωτῆρα Χριστόν.
ΑΜΗΝ
