Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, προεόρτια τῆς ἑορτῆς τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυ-ροῦ καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τόν προβάλλει ἐνώπιόν μας γιά νά παίρνουμε δύναμη καί ἐνίσχυση στήν καθημερινή μας ζωή.
Διά τοῦ Σταυροῦ ὁ Χριστός ἁγίασε τό ἀνθρώπινο σῶμα , ἀπέ-κρουσε τούς πειρασμούς πού τοῦ ἔστελνε ὁ κόσμος, νά γευθεῖ δηλαδή τίς ἡδονές, ἱκανοποιώντας ὑπέρμετρα τίς ἀνάγκες του ἤ ἀποφεύγοντας τόν πόνο καί τό θάνατο. Ἄν, κατά τόν ἴδιο τρόπο, ἀπωθήσουμε τούς πειρασμούς τῆς ἁμαρτίας καί ὑπομείνουμε καρτερικά τίς ὀδύνες τοῦ θανάτου, ἡ ἁγιότητα μπορεῖ νά ἁπλωθεῖ ἀπό τό σῶμα Του σέ ὅλα τά σώματα καί σέ ὅλο τόν κόσμο.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία δέν λέγει ὅτι διά τοῦ Σταυροῦ ὁ Χριστός ἐξῆλθε τῆς δημιουργίας, ἀλλά ὅτι τήν ἀποκατέστησε σέ παράδει-σο- παράδεισο ἀρετῆς γι’ αὐτούς πού, ἀπό ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον, ἀποδέχονται τό Σταυρό Του. Συνεπῶς ὁ Σταυρός εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, πού, ἄν τήν προσλάβουμε, μπορεῖ νά ὁδηγήσει τόν κόσμο στόν παράδεισο. Γι’ αὐτό τό σκοπό ὁ Χριστός μένει μαζί μας ἕως τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων. Χωρίς ἀμφιβολία, ὁ πλήρης παράδεισος θά πραγματωθεῖ μόνο μετά τήν παγκόσμια ἀνάσταση.
Ἡ δημιουργία μεταβλήθηκε σέ πεδίο μάχης ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἐξαιτίας τῆς ἀπληστίας καί τῶν ἐγωϊστικῶν παθῶν γενικά. Μπορεῖ ὅμως νά ἀποκατασταθεῖ στήν παραδεισιακή κατάσταση διά τοῦ Σταυροῦ. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία στή ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στίς 14 Σεπτεμβρίου, ψάλλει: «Ἐν Παραδείσῳ μέ τό πρίν,ξύλον ἐγύμνωσεν, οὗπερ τῇ γεύσει ὁ ἐχθρός εἰσφέρει νέκρωσιν· τοῦ Σταυροῦ δέ τό ξύλον, τῆς ζωῆς τό ἔνδυμα,ἀνθρώποις φέρον, ἐπάγη ἐπί τῆς γῆς,καί κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς» (Κάθισμα ἑορτῆς). Δι’ αὐτοῦ ὁ Παράδει-σος ἀνοίχτηκε ξανά, γιατί ἡ «στρεφόμενη ρομφαία» (Γεν. 3,24), πού ἐμπόδιζε τήν εἴσοδο σ’ αὐτόν, ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἀπλη-στίας, δέν μποροῦσε πιά νά τόν κρατήσει κλειστό. Γιατί τώρα ὁ Χριστός εἰσῆλθε στόν Παράδεισο, ἀφοῦ τόν ἄνοιξε, φέρνοντας ὡς ἕνας ἄνθρωπος τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου κατανίκησε τήν ἀπληστία καί προτίμησε τήν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτού Του. Καί θά εἰσέλθουν στόν Παράδεισο ὅλοι ὅσοι θά πράξουν τό ἴδιο.
Σίγουρα ὑπάρχει ἕνας Παράδεισος, στόν ὁποῖο εἰσέρχονται οἱ ψυχές τῶν πιστῶν μετά θάνατο. Ἀλλά μπορεῖ νά ὑπάρχει ἕνας ἐν ἐξελίξει Παράδεισος καί ἐδώ στή γῆ, ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχικοῦ Παραδείσου. Μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ διά τοῦ Σταυροῦ, πού ὑψώνεται στό μέσο τῆς γῆς καί πού οἱ ἄνθρωποι τόν ἀποδέχονται ὡς κανόνα τῆς ζωῆς τους. Ὁ μετά θάνατον Παράδεισος τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν, ὑπάρχει ἤδη χάρη στήν ἐπίγεια ζωή τους, πού ἀκολουθοῦν τό πνεῦμα τοῦ Σταυροῦ. Τελικά ὁ ἐν ἐξελίξει ἐπίγειος Παράδεισος, θά γίνει μετά τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, ὁ τέλειος καί αἰώνιος Παράδεισος.
Ἀποκτοῦμε ἤδη στή γή μία πρόγευση τοῦ ἐσχατολογικοῦ Παρα-δείσου. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία σ’ ἕνα ὕμνο της ψάλλει: «Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! τό ζωηφόρον φυτόν, ὁ Σταυρός ὁ πανάγιος, εἰς ὕψος αἰρόμενος ἐμφανίζεται σήμερον˙δοξολογοῦσι πάντα τά πέρατα˙ ἐκδειματοῦνται δαίμονες ἅπαντες˙ὤ οἷον δώρημα τοῖς βροτοῖς κεχάρισται!» (Αἴνοι Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ).
Ἀπό ὅλους τούς ὕμνους τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, προκύπτει ὁ ρόλος τοῦ Σταυροῦ στήν ἁγιοποίηση καί τή μεταμόρφωση τοῦ κόσμου.Ὅπως τό ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ Κυρίου ἁγιάσθηκε διά τοῦ Σταυροῦ,ἔτσι ἁγιάζονται καί τά δικά μας σώματα καί οἱ σχέσεις μας μέ τόν κόσμο καί ὁ ἴδιος ὁ κόσμος. Λαμβάνουμε ἁγιασμό μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μέσα στήν ὁποία ὁ Σταυρός διατηρεῖ τήν παρουσία Του, καί ἀποτελεῖ προέκταση τῆς συνετῆς, ὑπομονε-τικῆς, ἀναμάρτητης στάσης Του ἀπέναντι στόν κόσμο, καί γίνεται δοξολογία τοῦ Πατέρα, προσφορά σ’ Αὐτόν ὅλων τῶν σχέσεων μέ τόν κόσμο.
Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μᾶς ὑποδεικνύει τόν δρόμον τοῦ ἁγια-σμοῦ καί τῆς λυτρώσεως, γιά νά κερδίσουμε τό ἀρχαῖον κάλλος καί τόν Παράδεισον τῆς αἰωνίου ζωῆς καί μακαριότητος. ΑΜΗΝ.
