Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Αγαπητοί μου ἀναγνῶστες, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑόρτασε τὴν Ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποίαν ἀντλεῖ μέσα ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, ὅπως καὶ ἄλλες ἑορτές της. Ἡ ἑορτὴ ἔχει παγκόσμιο, οὐράνιο χαρακτήρα. Διότι διὰ τῆς Εἰσόδου τῆς Παρθένου στὸ Ναὸ ἀρχιζει «τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ τὸ προοίμιον». Ὑπέροχη ὑμνογραφία. Οἱ Προφῆτες, διὰ συμβόλων καὶ εἰκόνων, ὁμίλησαν γιὰ τὴν Παναγία. Τὸ Πρόσωπό της εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας.
Ἡ Παναγία εἶναι αἰτία καὶ πρόξενος τῶν αἰωνίων. Ἡ μακρὰ ἀγωγὴ τοῦ Νόμου καὶ ὅλο τὸ ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας ὁδηγεῖ στὴν Ἀειπάρθενο Θεοτόκο. Ὅλος ὁ κόσμος ἔγινε γιὰ τὴν Παναγία. Ἡ συμμετοχὴ τῆς Παναγίας στὸ μυστήριο τῆς ἀναπλάσεως ἔχει κοσμολογικὴ σημασία. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἀπαρχὴ ὅλων τῶν δωρεῶν τῆς θείας φιλανθρωπίας.
Οἱ γονεῖς της Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ἦσαν πρότυπα ἐναρέτου βίου καὶ δικαιοσύνης καὶ αὐτὸ ἀπετέλεσε προϋπόθεση μίμησης καὶ δείκτη πορείας γιὰ τὴ μικρὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ. Τὴν προσέφεραν εὐχαρίστως στὸ Θεὸ ὡς δῶρο, ὡς ἀνάθημα ἱερό. Ἐδῶ κρίνεται καὶ ἡ δική μας στάση, ἡ δική μας πίστη.
Ἐκεῖ, στὸ Ναό, ἡ Παρθένος Μαρία ἔφθασε στὴν τελείωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς μὲ τὴν ἐλεύθερη προσωπική της βούληση. Ἡ ἴδια ἐπέλεξε τὴ μακρὰ πορεία πρὸς τὴν ἁγιότητα. Ἡ ἴδια ἡ Παρθένος Μαρία μὲ τὸν ἅγιο βίο τῆς συνήργησε στὴν ἀποκάλυψη τῆς θείας φιλανθρωπίας.
Δὲν ὑπάρχει ἄλλο προηγούμενο τόσο μικρῆς Κόρης, ποὺ παρὰ τὴν ἀποξένωση ἀπὸ τὴν ἐπιμέλεια τῶν γονέων της καὶ τὴν ἀποστέρηση τῆς οἰκογενειακῆς στοργῆς, νὰ ἐπέδειξε τέτοιο ζῆλο καὶ ἐπιμέλεια στὴν ἀρετή. Σ’ αὐτο συνετέλεσαν τὰ πλούσια χαρίσματά της, οἱ καινοτομίες παραδόξων πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ τὰ κατ’ οἰκονομία μυστήρια, ὅπως ἡ παράδοξη τροφή, οἱ θεῖες ἐλλάμψεις, ἡ ζωὴ στὰ ἄδυτα καὶ ἡ ἐξοικείωσή της μὲ τὸ Ἱερό.
Ἡ Παρθένος Μαρία ἔπρεπε νὰ ἐπιδείξει χαρακτηριστικὰ ἀνάλογα τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μετεῖχε τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὄχι μόνο ἐξαιτίας τῆς σάρκας, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶχε ψυχή, νοῦ καὶ θέληση. Γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς ἔπρεπε νὰ ἔχει καὶ τέλεια Μητέρα, ποὺ θὰ ὑπηρετοῦσε τὴ Γέννησή Του, προσφέροντας ὄχι μόνο τὸ σῶμα της, ἀλλὰ ὅλη τὴν ὕπαρξή της, ὥστε νὰ μυήσει τὸν ὅλο ἄνθρωπο στὴν ὑπερφυσικὴ γέννηση.
Αὐτὴν τὴν τελειότητα τὴν κατόρθωσε ἡ Παρθένος. Ἀξιοποίησε στὸ μέγιστο βαθμὸ τὴν κλίση πρὸς τὸ ἀγαθὸ καὶ τὴ δύναμη ποὺ ἔθεσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο κατὰ τὴ δημιουργία. Μὲ ἐφόδια τὴν ἀπόλυτη ἀγάπη στὸ Θεό, τὴν ταπείνωση, τὴν ὑπακοή, τὴ σωφροσύνη, ἀποκάλυψε τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο ὅπως τὸν δημιούργησε ὁ Θεός.
Ἀποτύπωσε πάνω της Αὐτὸν ποὺ γέννησε. Δὲν ἀποσπάσθηκε καθόλου ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Παρέμεινε σ’ αὐτὴ διαρκῶς προσηλωμένη. Μὲ βάση αὐτὴ ἐξεικόνιζε καὶ διαμόρφωσε τὸν ἑαυτό της.
Μέσα στὸ Ναὸ δὲν κατοικοῦσε κάτι τὸ ἀνθρώπινο καὶ τίποτε δὲν ἀποσποῦσε τὴν προσοχή της. Ἡ Μαρία ὅσο περισσότερο προσήγγιζε τὸ Θεό, τόσο τῆς ἀποκαλυπτόταν τὸ θέλημά Του. Ἡ Παναγία ἀπεῖχε ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μποροῦσαν νὰ νοθεύσουν τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ της. Εἶχε καθαροὺς λογισμούς. Οἱ ὀφθαλμοὶ της ἦταν πάντοτε στραμμένοι στὸ Θεό. Ἀκροώταν τὰ θεῖα μηνύματα. Τὰ χείλη καὶ ἡ γλώσσα της ἀνυμνολογοῦσαν τὴ μεγαλειότητά Του καὶ ἡ ἀμόλυντη καρδιὰ της ποθοῦσε μόνο τὸ Θεό.
Τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων δὲν ἦταν μόνο ὁ πιὸ κατάλληλος τόπος γιὰ τὴν Παρθένο, ἀλλὰ καὶ τὸ καθαρότατο τεκμήριο τοῦ Μεγάλου Μυστηρίου ποὺ ἐπρόκειτο νὰ τελεσθεῖ. Μόνο σὲ μία ἐξαγιασμένη κατοικία, ὅπως εἶναι τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, θὰ ἦταν δυνατὴ ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια μίας εὔπλαστης παιδικῆς ψυχῆς, ποὺ ἦταν ἀνάθημα τῶν γονέων της, βλαστὸς ἁγίας ρίζας. Ἐκεῖ ζοῦσε ἡ Παρθένος, ὡς εἰς παράδεισον, ζοῦσε ἁπλή, ἀπέριττη ζωή, χωρὶς λύπη, μακριὰ ἀπὸ ἀνθρώπινα πάθη καὶ κακίες.
Χειραγωγός της ἡ ἱερὰ ἡσυχία, ποὺ μᾶς διδάσκει ἔμπρακτα ὅτι δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ φθάσει πραγματικὰ στὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς αἰσθήσεις ἢ τὸ λογισμό, ἀλλὰ μὲ τὴν κάθαρση τοῦ νοῦ. Μόνο μὲ τὸν καθαρὸ νοῦ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ὁδηγηθεῖ στὸ φωτισμὸ καὶ νὰ δεχθεῖ θεῖες ἐλάμψεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὴ ἡ μετοχὴ καὶ ἡ μέθεξη μεταμορφώνουν τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη καὶ τῆς προσφέρουν τὴ δυνατότητα νὰ ἐντρυφήσει στὰ ὑπερφυὴ κάλλη.
Νὰ γιατί ἡ Παναγία θεωρεῖται τὸ τέλειο πρότυπό της ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Ἡ αὐθεντικὴ ὁδὸς πρὸς τὴ θέωση. Νὰ γιατί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει γι’ αὐτὴν, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄγγελος ποὺ νὰ ἄκουσε αὐτὸ ποὺ ἄκουσε ἡ Μαρία: «Καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου».
Αὐτήν καλούμεθα νά μιμηθοῦμε στήν ζωή μας, παραμένοντας μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπως ἔπραξε ἡ Παναγία μας, θά πετύχουμε τήν κάθαρση καί τόν Ἁγιασμό μας καί θά καταστοῦμε μέλη τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας καί μακαριότητος. Ἀμήν.
