Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶ-στες, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει ἐνώπιόν μας τήν ζωή τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας γιά νά μᾶς διδάξει τήν δύναμη καί τήν χάρη τῆς μετανοίας, ὅπου ἡ ὁσία Μαρία ἔζησε 17 χρόνια στήν ἁμαρτία καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τήν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου 47 χρόνια μέ προσευχές καί τό 378 παρέδωσε τήν ἁγία της ψυχή στό Θεό.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διά τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Μ. Τεσσαρακο-στής, ἀλλά καί ὅλης ἐν γένει τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μᾶς παιδα-γωγεῖ στή μετάνοια, στήν ἄσκηση τῆς νεκρώσεως τοῦ παλαιοῦ μας ἑαυτοῦ, γιά νά συμμετάσχουμε στή νέκρωση τοῦ Κυρίου μας καί νά γίνουμε κοινωνοί στή θυσία Του, στόν σταυρό Του καί στήν Ἀνάστασή Του.
Κάθε ἁμαρτωλό πάθος (μῖσος, ψέμα, κατάκριση, ὑπερηφάνεια κ.λ.π.) ἀπεργάζεται γιά νά μᾶς στερήση τήν αἰώνια ζωή, δηλαδή τόν χωρισμό ἀπό τόν Θεό, πού στό Εὐαγγέλιο ὀνομάζεται κόλαση.
Ἡ ἄσκηση γιά νά νεκρώσουμε ἕνα πάθος, εἶναι ἕνας πνευματι-κός ἀγώνας, πού γίνεται μέσα μας καί εἶναι συμμετοχή στή θυσία τοῦ Κυρίου μας. Ὅταν νηστεύουμε καί ταλαιπωροῦμε τή ράθυμη φύση μας, πού ἐπαναστατεῖ καί δέν θέλει νά ἀντλεῖ τή ζωή της ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἀπό τίς ὑλικές ἀπολαύσεις καί ἡδονές, εἶναι μία θυσία γιά τή σωτηρία μας.
Μέ τήν ἐγκράτεια τῶν ποικίλων ἐπιθυμιῶν τῆς σαρκός, «βιάζου-με» τή φύση γιά νά στραφεῖ πρός τά πνευματικά καί οὐράνια, πρός τόν «οὐράνιον ἄρτον», ὥστε ἀφ’ἑνός μέν νἀ νεκροῦται ἀπό τά γήϊνα, ἀφ’ἑτέρου δέ νά ἀνίσταται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν καί μέ τήν ἕνωση μέ τόν Θεό.
Μέ τήν ὑπακοή μας γενικά στήν Ἐκκλησία καί τή συμμετοχή μας στίς Ἀκολουθίες της καί στά Μυστήριά της, στό φρόνημα τῶν Ἁγίων της, θυσιάζουμε τόν τρόπο ζωῆς τῆς ἁμαρτωλῆς φύσεώς μας, γιά νά ἐπανεύρουμε τόν τρόπο τῆς ζωῆς ὡς σχέσεως, ἀγάπης καί κοινωνίας μέ τόν Θεό.
Ἡ ἄσκηση, ἡ στέρηση τῶν ἀπολαύσεων τῆς σαρκός εἶναι τό «κατά Θεόν πένθος», ἡ λύπη τῆς ψυχῆς μας, γιατί δέν ἀγαπήσαμε τόν Χριστό ὅσο ἔπρεπε, ὥστε να κάνουμε ὑπακοή στό θέλημά Του. Τό «κατά Θεόν πένθος» εἶναι τό αἴσθημα τῆς μετανοίας μας, ὅτι ἐπι-θυμοῦμε νά ἐγκαταλείψουμε τόν θάνατο καί νά ἔλθουμε στή ζωή. Ὅλη αὐτή ἡ ἄσκηση μετανοίας εἶναι συμμετοχή στόν σταυρό τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι ἀγώνας δύσκολος, γιατί ἡ ἀντίσταση τῆς σάρκας εἶναι μεγάλη. Ἀντιστέκεται στήν προσπάθεια νά συμβάλει στόν ἁγιασμό, μέ τήν ἐναρμόνιση πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ τήν ἄσκηση αὐτή ἰσοδύναμη μέ τό μαρτύ-ριο. Ἡ μάχη βέβαια αὐτή δέν εἶναι πρός ἀνθρώπους, γι’ αὐτό καί δέν εἶναι αἰσθητή, ὁρατή, ἀλλά νοητή, ἀόρατη. Κατά τήν διαβεβαίωση τοῦ Ἀπ. Παύλου εἶναι:, «πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας τοῦ σκό-τους… πρὸς τὰ πνευματικά τῆς πονηρίας (=τούς πονηρούς δαίμονες) ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. ΣΤ΄,12). Οἱ πονηροί δαίμονες, ὄχι μόνο μᾶς παρασύρουν πρός τά ἁμαρτωλά πάθη, γιά νά μᾶς ἀπομακρύ-νουν ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί σέ περίπτωση ἐπιτυχίας στόν πνευμα-τικό ἀγώνα, τόν ἐκμηδενίζουν μέ τό ὑπερήφανο φρόνημα, πού μᾶς ὑποβάλλουν γιά τή δῆθεν ἐπιτυχία μας, πού τό ὀνομάζουν οἱ Πατέ-ρες κενοδοξία. Γι’ αὐτό ὁ Κύριός μας συνιστᾶ ἔγρήγορση καί ἑτοιμό-τητα γιά νά νικηθεῖ ὁ ἐχθρός, ἡ αμαρτία καί νά ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀληθινή ζωή.
Οἱ ποικίλες νεκρώσεις τῆς ζωῆς τῶν παθῶν χάριν τῆς ζωῆς «ἐν τῷ Θεῶ», εἶναι ἕνας τρόπος συσταύρωσης μέ τόν Ἐσταυρωμένο καί ὁ σταυρός Του συνεχίζεται στά πρόσωπα τῶν Μαρτύρων καί τῶν Ἁγίων Του. Συγχρόνως ὅμως συνανιστάμεθα μέ τόν Νικητή τοῦ θανάτου,τόν Χριστόν, ὅταν ἀντλοῦμε ἀπό τή σχέση ζωή, ἀγάπη καί κοινωνία μαζί Του. Ὅταν καλλιεργοῦμε μέσα μας τίς ἐντολές Του, συναντοῦμε τότε τόν Χριστό πού βρίσκεται σ’ αὐτές, τότε ἀνιστά-μεθα ἀπό τή νέκρωση τῆς ἁμαρτίας.
Νεκρούμεθα λοιπόν καί ζωοποιούμεθα «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις», «πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέρο-ντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῆ ἐν τῇ θνητὶ σαρκὶ ἡμῶν» (Β’ Κορ. 4, 10). Νεκρώνουμε τόν ἔρωτα πρός τήν ἁμαρτία καί ἀποκτοῦμε ἔρωτα στόν Νυμφίο Χριστό. Ἔτσι φθάνουμε στήν Ἀνάσταση μέσα ἀπό τή νέκρωση τοῦ παλαιοῦ μας ἑαυτοῦ καί καθιστάμεθα μέτοχοι τῆς Ἐπουρανίου Βασιλέίας Του.
ΑΜΗΝ.
