Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶ-στες, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει μέ ὅλη της τήν ὑμνογραφία καί τά ἀναγνώσματα γιά νά εἰσέλθουμε στό πνευματικό στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς διδά-σκει ὅτι ὀ Θεός εἶναι Πανάγαθος καί Πολυεύσπλαχνος, περι-μένει τήν ἐπιστροφή μας, διότι μεγάλη εἶναι ἡ εὐσπλαχνία Του καί ἡ δικαιοσύνη Του. Ὅμως δέν θά πρέπει νά παραθεωροῦμε τήν δικαιοσύνη Του καί νά συνεχίζουμε νά ἁμαρτάνουμε, διότι θά ἔρθει ἡ φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως, γιά νά κρίνει τόν κόσμο καί νά ἀποδώσει στόν καθένα κατά τά ἔργα του.
Τά θεϊκά κριτήρια περί δικαίου καί ἀδίκου ἀπέχουν ἀπό τήν κοινή ἀνθρώπινη λογική. Στήν μεθόριο τῆς θείας καί τῆς ἀνθρώπινης δικαιοσύνης εὑρίσκεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τά πλάσματά Του, ἰδιαίτερα γιά τούς ἐν μετανοίᾳ εὑρισκομένους ἁμαρτωλούς πού τόν παρακαλοῦν μέ ταπείνωση. Τά πολλά λόγια καί οἱ φαινομενικά καλές πράξεις, δέν ἀρκοῦν γιά νά εὐαρεστήσει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεόν. Αὐτά πού μετράει ὁ Θεός δέν εἶναι τά ἐξωτερικά φαινόμενα, ἀλλά τά μύχια τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.
Ὁ Χριστός μᾶς παρουσιάζει μεταφορικά τήν εἰκόνα ἑνός δικαστηρίου. Μόνο πού Κριτής εἶναι «ὁ Υϊός τοῦ ἀνθρώπου», ὁ Χριστός, μέσα σέ ὅλη τήν μεγαλοπρέπειά Του, συνοδευόμενος ἀπό ὅλους τούς ἁγίους Ἀγγέλους καί Ἀρχαγγέλους, κρίνοντας ζῶντας καί νεκρούς σύμφωνα μέ τό Σύμβολο τῆς πίστεώς μας.
Ἡ Ἁγίας μας Ἐκκλησία ἀναφέρεται λεπτομερῶς στά κριτή-ρια τῆς κρίσεως. Οὐσιαστικά ἕνα εἶναι τό κριτήριο, ἡ ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό, γιά τόν πλησίον μας. Στόν κάθε ταλαιπωρημένον χρωστᾶμε τήν ἀγάπη μας. Ἡ ἀγάπη εἶναι κυρίαρχη ἔννοια στήν χριστιανική πίστη. Δέν εἶναι ἁπλή ἰδέα, εἶναι πρόσωπο, εἶναι ὁ Θεός , ὁ Ὁποῖος σαρκώθηκε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, σταυρώθηκε καί ἀναστἠθηκε. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀγάπη καί ἐξειδικεύει τό γενικό κριτήριο τῆς ἀγάπης, πού εἶναι γνήσια καί ἀνιδιοτελής καί προσφέρεται πλουσιοπάροχα πρός κάθε πάσχοντα ἄνθρωπον.
Ἀντίθετα ὁ ἀδιάφορος, ὁ ψυχρός, ὁ ἀσυγκίνητος θά κριθῆ καί θά σταθῆ στά ἀριστερά τοῦ Θεοῦ. Σέ ἐκείνους θά ἐξηγήσει ὅτι δέν σώζονται, διότι δέν ἔδειξαν ἀγάπη οὔτε στόν Ἴδιον, οὔτε στά πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Ὁ δέ Ἰησοῦς κατα-λήγει: «Καί αὐτοί θά πᾶνε στήν αἰώνια τιμωρία, ἐνῶ οἱ δίκαιοι στήν αἰώνια ζωή».
Αὐτή ἡ αἰώνια συνύπαρξη καί κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν ξεκινάει ἀπό τήν ἐπίγεια ζωή καί παρατείνεται στό διηνεκές. Αὐτή ἡ κοινωνία μέ τόν Θεόν ἐπιτυγχάνεται, μόνο ἐφ’ὅσον βρίσκεται σέ ἀγαπητική κοινωνία μέ τόν ἀδελφόν του.
Οἱ ἅγιοι δίνουν ἐπίσης τά δικά τους παραδείγματα.Ἡ Ἁγία Φιλοθέη δέν δίστασε νά διαθέση ὄλη της τήν περιουσία γιά φιλανθρωπικό ἔργο.Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός ἔντυσε μέ τά πτωχικά του ράσα ἕνα φτωχό ζητιάνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως.Ὁ Ὅσιος Ἀγάθων ξόδεψε ὅλα τά πενιχρά εἰσοδήματα ἀπό τό ἐργόχειρο ἑνός ἔτους γιά ἕναν ἐπαίτη, πού ἀποδείχθηκε Ἄγγελος Κυρίου. Κάποιοι πουλήθηκαν οἱ ἴδιοι ὡς σκλάβοι γιά νά κερδίσουν τήν δική τους ἐλευθερία οἱ ἄλλοι.
Ἐμεῖς, δυστυχῶς, δέν βλέπουμε στό πρόσωπο τοῦ ἀδελφοῦ μας τόν Χριστόν. Μένουμε στά ἐξωτερικά καί ἔτσι βλέπουμε μόνο ὅτι εἶναι ἀλλοδαπός, ὅτι εἶναι ἄσημος, ὅτι μπορεῖ νά εἶναι ἐγκληματίας… Κοιτάζουμε τό δένδρο καί χάνουμε τό δάσος.
Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας μέ τήν παραβολή τῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεω δέν παραδίδει μάθημα κοινωνικῆς ἠθικῆς, ἀλλά δείχνει στόν ἄνθρωπον τόν δρόμον πού ὁδηγεῖ στόν Θεόν, μέ ἐνδιάμεσο σταθμό πού εἶναι ὁ ἄλλος, ὁ ἀδελφός μας.
Ἐάν λοιπόν δείξουμε ἀγάπη πρός κάθε πάσχοντα συνάν-θρωπόν μας, ἀδιακρίτως φυλῆς,χρώματος,θρησκείας κ.λ.π.τότε ὁ Δικαιοκρίτης Θεός θά μᾶς βάλει στά δεξιά Του καί θά μᾶς καταστήσει μετόχους τῆς Βασιλείας Του.
ΑΜΗΝ.
