Γράφει ο Επίσκοπος Ωλένης
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Σήμερα Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Ὑπαπαντήν τοῦ Κυρίου, δηλαδή τήν εἴσο-δον τῆς Ἁγίας οἰκογενείας στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος γιά τόν σαρα-ντισμόν καί τήν ὑποδέχθηκε στόν Ναόν ὁ Δίκαιος Συμεών μέ τά γνωστά λόγια του: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον, Δέσποτα,…». Τά λόγια αὐτά τοῦ Ἁγίου Συμεών σημειώνουν τό τέλος μιᾶς μακρᾶς περιόδου, κατά τή διάρκεια τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν χωρίς τό Θεό· εἶχαν περάσει χιλιάδες χρόνια ἀπό τότε πού ὁ Ἀδάμ εἶχε χύσει τό πρῶτο του δάκρυ γιά τήν ἀποστασία του.
Ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος ποθοῦσε τήν ἡμέρα ἐκείνη πού ἐπιτέ-λους θά συναντοῦσε γιά μιά ἀκόμη φορά τό Θεό του πρόσωπο μέ πρόσωπο. Ἡ μέρα ἐκείνη εἶχε φτάσει: ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος μέσα σέ μία φάτνη στή Βηθλεέμ, ὁ Αἰώνιος μπῆκε μέσα στό χρόνο, ὁ Ἀπε-ριχώρητος ὑπάχθηκε στούς περιορισμούς τῆς κτιστῆς μας κατάστασης.
Αὐτός πού εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἁγιότητα μπῆκε στόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας τή μέρα τοῦ βαπτίσματός Του γιά νά ἁγιάση τά νερά τοῦ Ἰορδάνη, στά ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀποπλύνει τἀ ἁμαρτήματά τους. Βυθί-στηκε στά νεκρά νερά τοῦ ποταμοῦ καί βγῆκε φορτισμένος μέ τή θνητότητα τῶν ἀνθρώπων τούς ὁποίους εἶχε ἔλθει νά σώσει.
Σήμερα θυμόμαστε τήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου, τή συνάντησή Του δηλαδή μέ τόν Δίκαιον Συμεών,ὁ ὁποῖος μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Τόν εἶχε διαισθανθεί ὡς Θεό. Ἡ τραγωδία τῆς ἀποστέ-ρησης τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν εἰδωλολατρικό κόσμο ἔχει τελειώσει καί ὁ Κύριος εἶναι μαζί μέ τό λαό Του.
Ὁ Χριστός γεννήθηκε στή χώρα τοῦ θανάτου καί μέ σκοπό Του νά πεθάνει γιά χάρη μας. Γνωρίζουμε ἀπό τὀ Βιβλίο τῆς Ἐξόδου ὅτι ὁ Θεός ζήτησε ἀπό τό Μωϋσή τήν προσφορά τοῦ κάθε πρωτότοκου ἀγοριοῦ, σάν μία θυσία σέ μνήμη τοῦ γεγονότος ἐκείνου πού ὁ Ισραήλ σώθηκε ἀπό τή δουλεία τῶν Αἰγυπτίων μέσῳ τοῦ θανάτου ὅλων τῶν πρωτοτόκων τῆς Αιγύπτου.
Ἡ παρουσίαση αὐτή τοῦ κάθε πρωτότοκου βρέφους στό Ναό δέ σήμαινε τήν ἄφεσή τους στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, σήμαινε ὅτι ὁ Θεός εἶχε πάνω τους δικαίωμα ζωῆς καί θανάτου καί τό γεγονός αὐτό ἀναγνωριζόταν ἀπό τό ὅτι οἱ γονεῖς πλήρωναν γιά τό παιδί σάν λύτρα ἕνα ἀμνό ἤ ἕνα ζεῦγος περιστεριῶν.
Ἐνῶ ὁ Ἅγιος Συμεών διακήρυττε τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτία, ἔδινε ταυτόχρονα καί στή Θεομήτορα τή φοβερή προει-δοποίηση ὅτι μία ρομφαία θά διαπερνοῦσε καί τή δική της καρδιά, ὅτι ἡ θυσία πού ἀναστελλόταν γιά τή στιγμή ἐκείνη θά φανερω-νόταν κάποια μέρα σάν θεϊκή βουλή καί θά ἀποτελοῦσε ἕνα τραγικό μονοπάτι γιά τό Χριστό καί γιά ἐκείνη (Λκ. 2. 34, 35).
Ὁ Χριστός ἀκολούθησε πραγματικά τό μονοπάτι τῆς ἀνθρώπινης καί τῆς Θείας ἐγκατάλειψης, τήν ὁδό πρός τόν Κῆπο τῆς Γεθσημα-νῆς καί τό θάνατο τοῦ Γολγοθᾶ. Ὁ θάνατός Του ἦταν μία καταπά-τηση τοῦ θανάτου μέ τήν τριήμερον Ἀνάστασή Του, ἀναλήφθηκε μέ δόξα καί μᾶς ἔδωσε τό Ἅγιό Του Πνεῦμα, γιά νά ἀντιμετωπίζουμε τόν πνευματικόν θάνατον.
Ἐμεῖς, λοιπόν, πού ἔχουμε πεθάνει μέ τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί ἔχουμε ἐγερθεῖ μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁδηγούμαστε στό ναό ὅπως εἶχε ὁδηγηθεῖ κι’Ἐκεῖνος. Ὁ Χριστός, ὡς Θεάνθρωπος ἦταν ζωντα-νός στήν αἰώνια θεότητά Του καί τήν ἀθάνατη ἀνθρώπινη σάρκα Του, δέχτηκε ὅμωςτό θάνατο τῆς σάρκας Του γιά νά κοινωνήσει μέ τή δική μας ἁμαρτωλή σάρκα. Ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή Του μᾶς ἀποστέλλει στόν κόσμον γιά νά σηκώσουμε στά σώματα, στίς ψυχές καί στήν ὕπαρξή μας τό σταυρό τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐξαγορασθεῖ ἀπό τό αἷμα τοῦ Κυρίου ἀλλά δέν ἔχει ἀπολυτρωθεῖ ἀκόμα.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τό ὁποῖο, ἐνῶ συνεχῶς οἱ ἄνθρωποι ἀπορρίπτουν, σταυρώνεται κατά τή διάρκεια τῶν αἰώνων γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῆς Ἐκκλησίας, αὐτός εἶναι καί ὁ δικός μας δρόμος, αὐτό εἶναι τό μήνυμα πού μᾶς φέρνει ἡ ἔνδοξη αὐτή γιορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἀπό τό δίκαιο Συμεών.
Εἴμαστε ἤδη κοινωνοί τοῦ Θανάτου καί τῆς Ανάστασης τοῦ Χρι-στοῦ, ὅμως ὀφείλουμε συχνά νά ἀκολουθήσουμε τό μονοπάτι αὐτό τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί νά τό κάνουμε τρόπο ζωῆς μας πάντοτε. Εἴμαστε τό σταυρωμένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο προσφέρεται ἀπό τό Θεό καθ’ ὁμοίωση τοῦ Χριστοῦ, προσφέ-ρει τόν ἑαυτό του γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὅποιος τόν ἀποδε-χεται, ὅπως ὁ Δίκαιος Συμεών, σὠζεται, λυτρώνεται καί καθίσταται μέτοχος τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.
ΑΜΗΝ.
