Το διαχρονικό μήνυμα των αγώνων του Νίκου Μπελογιάννη για μια καλύτερη κοινωνία έδωσε το μέλος της Τομεακής Επιτροπής του ΚΚΕ Χρήστος Γιάνναρος κατά την διάρκεια της εκδήλωσης μνήμης για τον Αμαλιαδίτη αγωνιστή που πραγματοποιήθηκε στη γενέτειρά του Αμαλιάδα.
Όπως ανέφερε κατά την ομιλία του το μέλος της Τομεακής Εοιτροπής Ηλείας του ΚΚΕ Χρήστος Γιάνναρος:
“Πέρασαν 69 χρόνια από τότε που χαράματα της Κυριακής 30 Μάρτη του 1952 οι δολοφόνοι οδήγησαν τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο, Δημήτρη Μπάτση στο εκτελεστικό απόσπασμα. 69 χρόνια πέρασαν και το κόκκινο γαρίφαλο της υπέρτατης θυσίας ανθίζει πάντα στο νου και την καρδιά όλων μας.
Από τότε, όπως έγραψε ο ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος από τον Άη Στράτη όπου βρισκόταν εξόριστος “η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη” μπήκε “στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης”.
Όπως είπε ο ίδιος ο Νίκος Μπελογιάννης στην απολογία του στο στρατοδικείο: “Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων”, λόγια που έχουν συντροφεύσει τη σημερινή μας πάλη μέχρι και στις μέρες μας ως σύνθημα στο 12ο Συνέδριο της ΚΝΕ.
Και μπορεί οι δήμιοι να μην επέτρεψαν στον Μπελογιάννη και τους σύντροφους του να προφτάσουν την αυγή της τελευταίας μέρας της ζωής τους, το ΚΚΕ όμως, 69 χρόνια μετά, είναι εδώ κρατώντας ανοιχτό τον δρόμο που άνοιξαν με τα στάση, τη δράση και τη θυσία τους χιλιάδες κομμουνιστές, τα πιο διαλεχτά παιδιά του ελληνικού λαού τον 20ο αιώνα.
Δίνουμε υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα τους για να ξημερώσει το πιο φωτεινό αύριο για την ανθρωπότητα, το αύριο της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Τη θυσία του Νίκου Μπελογιάννη και των χιλιάδων ακόμα επώνυμων και ανώνυμων κομμουνιστών την τιμάμε με τον καθημερινό αγώνα που δίνουμε τα μέλη, τα στελέχη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για κάθε τι που καίει την εργατική τάξη και τα παιδιά της.
Την τιμάμε με τη συνεχή μας προσπάθεια να γίνουμε πιο πολλοί όσοι στρατευόμαστε στην υπόθεση της απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά δεσμά, να γίνουμε πιο καλοί επαναστάτες, οργανωτές μαζών, παράδειγμα αγωνιστικής στάσης στο σήμερα.
Ιδιαίτερα για τους νέους και τις νέες, τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, το να τιμάς μετριέται στην πράξη στο πώς περπατάμε στο δρόμο που άνοιξαν:
-Για την κατάκτηση των χαρακτηριστικών του κομμουνιστή, ως πολύπλευρου και πολυσύνθετου ανθρώπου, που δίνει τη μάχη, μέσα σε όλες τις συνθήκες, σε όλα τα μέτωπα και τα πεδία.
-Για τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική αισιοδοξία, την εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και τη δύναμή της, την ακλόνητη πεποίθηση για τον προσανατολισμό της πάλης μας στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό, την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, της ζωής με δικαιώματα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Ο Μπελογιάννης έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας στις 20 Δεκέμβρη 1950. Οι αστυνομικοί, που του είχαν στήσει καρτέρι, τον συνέλαβαν μόλις μπήκε στο σπίτι της οδού Πλαπούτα 30, κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το σπίτι λειτουργούσε ως γιάφκα του παράνομου κομματικού μηχανισμού.
Λίγους μήνες πριν ο Μπελογιάννης, αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ είχε αναχωρήσει με κομματική εντολή για την Ελλάδα από την πολιτική προσφυγιά όπου βρισκόταν. Μέσω της διαδρομής Παρίσι – Ρώμη – Αθήνα, έφτασε αεροπορικώς στις 7 Ιούνη 1950, με το όνομα Ερρίκος Πανόζ στο αργεντινό του διαβατήριο.
Ήταν η περίοδος λίγο μετά από τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και η ελληνική αστική τάξη προσπαθούσαν με όλα τα μέσα να μετατρέψουν τη νίκη τους στα πεδία των μαχών σε συντριβή και εξόντωση του λαϊκού κινήματος, πρωταρχικά του ΚΚΕ.
Το Κόμμα από την πρώτη στιγμή προσανατολίστηκε στη συγκρότηση παράνομων Κομματικών Οργανώσεων.
Αυτές οι παράνομες οργανώσεις αποτέλεσαν τον πυρήνα της αντίστασης του λαού εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Στην ενίσχυση της δουλειάς των παράνομων κομματικών οργανώσεων αποσκοπούσε και η έλευση του Μπελογιάννη στην Ελλάδα.
Όπως ήταν αναμενόμενο οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ αποτέλεσαν τον βασικό στόχο του αστικού κράτους που επιδίωξε με κάθε μέσο το χτύπημά τους. Απέναντι σε όσους δρούσαν σε αυτές, επιστράτευσε την κατηγορία της κατασκοπείας.
Με αυτή την ανυπόστατη κατηγορία το αστικό κράτος επεδίωξε το διασυρμό του ΚΚΕ ως Κόμματος ξενοκίνητου, που η δράση του δήθεν ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα του λαού.
Σκοπός τους ήταν η απομόνωση του ΚΚΕ από το λαό, η συκοφάντηση και ο μηδενισμός της ηρωικής του δράσης όλη τη δεκαετία που είχε προηγηθεί.
Το ΚΚΕ, με ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ, στις 18 Φλεβάρη 1952, διακήρυξε:
“Μας κατηγορούν για παράνομη δράση. Τους απαντάμε: Το πιο νόμιμο και ιερό δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε πατριώτη Έλληνα είναι να παλεύει την παρανομία τους και το νόμο τους. Η πιο άγια και απαραβίαστη νομιμότητα σήμερα στην Ελλάδα είναι ο αγώνας, ο ανειρήνευτος και αποφασιστικός”.
Η στάση του Μπελογιάννη και άλλων κατηγορουμένων στο δικαστήριο ήταν υποδειγματική. Η επιχειρηματολογία τους κατακεραύνωσε και συνέτριψε την κατασκευασμένη κατηγορία “περί κατασκοπείας”. Μετατράπηκαν από κατηγορούμενοι σε κατήγοροι.
Οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ δεν ενοχλούσαν, όμως, μόνο το αστικό κράτος. Στο στόχαστρό τους τις έβαζαν και οι πολιτικοί πρόγονοι του ΣΥΡΙΖΑ. Στην καλύτερη περίπτωση έλεγαν ότι η ύπαρξή τους προκαλεί αχρείαστους κινδύνους και στη χειρότερη έφταναν να τη χαρακτηρίζουν “σεχταρισμό”.
Πρόκειται για τους ίδιους που έφτασαν στο σημείο να αρνηθούν με πάθος την πρόταση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ να συμπεριληφθεί ο Μπελογιάννης στους εκλογικούς συνδυασμούς της ΕΔΑ, κάτι που και ο ίδιος είχε ζητήσει.
Η σίγουρη εκλογή του Μπελογιάννη ως βουλευτή, σε συνδυασμό με το παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης που είχε ξεσηκωθεί, θα αποτελούσε ένα σοβαρό εμπόδιο στην υλοποίηση της καταδικαστικής απόφασης.
Και όμως κάποιοι προτίμησαν τη σιγουριά της αστικής νομιμότητας, μην τυχόν και ταυτιστεί η ΕΔΑ με το παράνομο ΚΚΕ, λες και το αστικό κράτος δεν ήξερε ότι οι κομμουνιστές αποτελούσαν τον κορμό της ΕΔΑ.
Αξίζει, επίσης, να τονίσουμε ότι τον Μπελογιάννη δολοφόνησε η κυβέρνηση Πλαστήρα, μια κυβέρνηση που είχε εκλεγεί με υποσχέσεις για χαλάρωση των μέτρων κατά των κομμουνιστών και για μερική αμνηστεία.
Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε επειδή συμβόλιζε και εκπροσωπούσε επάξια την αταλάντευτη οργανωμένη παρουσία και δράση του ΚΚΕ σε όλες τις συνθήκες και με όλες τις μορφές πάλης. Η ύπαρξη της παράνομης Οργάνωσης ερχόταν σε αντίθεση, υπονόμευε και εξουδετέρωνε σε εκείνες τις συνθήκες το στόχο είτε υποκατάστασης του ΚΚΕ από ένα νέο, αλλά υποταγμένο στο σύστημα ΚΚ είτε απορρόφησής του από την ΕΔΑ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Η ανιδιοτέλεια, η αυταπάρνηση, η αφοσίωση σε ιδανικά και ο ηρωισμός του Μπελογιάννη αναγνωρίζονται, αποτελούν πηγή έμπνευσης πλατιά για τον λαό μας. Ακουμπούν και ανθρώπους που δεν είναι κομμουνιστές και αυτό είναι θετικό.
Με αυτή την έννοια ο Μπελογιάννης δεν είναι ήρωας μόνο για το ΚΚΕ. Είναι όμως ήρωας του ΚΚΕ.
Αυτά τα 69 χρόνια που μεσολάβησαν, πολλοί επιδίωξαν να αποσυνδέσουν τον Μπελογιάννη από το πραγματικό γεγονός: Ότι έζησε, αγωνίστηκε, δικάστηκε και εκτελέστηκε ως στέλεχος του ΚΚΕ.
Σε όσους προσπαθούν να διαχωρίσουν τον Μπελογιάννη από το ΚΚΕ έχει απαντήσει ο ίδιος στην απολογία του, όπου έλεγε: “Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του”, και σε άλλο σημείο:
“Το ΚΚΕ έχει ρίζες στο λαό ποτισμένες με αίμα και δεν εξοντώνεται ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Η πολιτική του απόβλεπε πάντοτε στο καλό του λαού και της χώρας μας (…). Γι’ αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Δεν ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ με περηφάνια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θα αντιμετωπίσω ακόμη και το εκτελεστικό σας απόσπασμα”.
Ο Μπελογιάννης ζει, γιατί το Κόμμα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε, ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σε αυτό Κόμμα, το ΚΚΕ, έμαθαν όλοι οι “Μπελογιάννηδες” να παλεύουν χωρίς να υπολογίζουν κούραση, συνέπειες και θυσίες.
“Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας -και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια- προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα”, έγραφε στο τελευταίο του γράμμα ο ήρωας κομμουνιστής ηγέτης.
Στο πρόσωπο του Μπελογιάννη αναδείχθηκαν οι πολύπλευρες αρετές του επαναστάτη. Του νεολαίου κομμουνιστή μέλους της ΟΚΝΕ, του μαχητή της αντίστασης και του ΔΣΕ, του πολιτικού επίτροπου, του διαφωτιστή, του οργανωτή, του κομμουνιστή διανοούμενου.
Οι νέοι κομμουνιστές, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που δρουν σήμερα σε άλλες συνθήκες εμπνέονται από παραδείγματα σαν αυτό του Μπελογιάννη. Παραδείγματα αγωνιστών που δίδαξαν με πράξεις τι σημαίνει αφοσίωση στον αγώνα, έδειξαν πώς γίνεσαι πρωτοπόρος στην πράξη.
Βρήκαν τον τρόπο να συνδυάζουν τη μάχη για την κατάκτηση ενός υψώματος στο πεδίο της μάχης με το διάβασμα και τη μελέτη. Συνδύασαν τη ζωή στο κελί με το γράψιμο, την επεξεργασία ακόμα και σύνθετων ζητημάτων.
Χιλιάδες είναι οι επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές που έφτασαν μέχρι το τέλος με το κεφάλι ψηλά, δεν υπέκυψαν σε εκβιασμούς, πιέσεις, βασανιστήρια, δεν υπέγραψαν τις δηλώσεις αποκήρυξης των ιδεών τους που τους ζητούσε το αστικό κράτος.
Τέτοια πρότυπα, που έχει να προσφέρει πολλά η ηρωική ιστορία του Κόμματός μας, βρίσκονται στον αντίποδα των σάπιων προτύπων που πλάσαρε και τότε και σήμερα το σύστημα στη νεολαία.
Πάνω σε αυτή την ιστορία πρέπει όλοι μας να σκύψουμε για να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το σήμερα, μακριά από μηδενισμούς και εξιδανικεύσεις.
Αυτό που διδάσκουν οι αγωνιστές σαν τον Μπελογιάννη, είναι η ασυμβίβαστη και αδιάλλακτη πάλη.
Είναι το να μην υποτάσσεσαι σε έναν αρνητικό συσχετισμό δύναμης, σε έναν αντίπαλο που μπορεί να φαντάζει πανίσχυρος.
Αντίθετα με το παράδειγμα τους, πολύτιμες υπηρεσίες στον αντίπαλο προσέφεραν τότε και προσφέρουν πάντα οι ριψάσπιδες του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.
Όλους αυτούς τους αξιοποιούν γιατί γνωρίζουν και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η εποχή μας δε αποτελεί παρά ένα ακόμα επεισόδιο στην αλυσίδα των κρίσεων του καπιταλισμού, μόνο που αυτή τη φορά η πανδημία αποτέλεσε και αποτελεί έναν επιταχυντή αυτής της εξέλιξης.
Τα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη του κόσμου έχοντας εμπορευματοποιήσει την υγεία το ένα μετά το άλλο κατέστησαν τους λαούς τους βορά στον τόσο επικίνδυνο ιό που ταλανίζει την ανθρωπότητα. Ένα χρόνο τώρα με την έναρξη της Πανδημίας για την εργατική τάξη αυξήθηκαν τα βάσανα, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα. Έζησε και ζει έχοντας το φόβο του κορωνοϊού, αλλά και το φόβο της ανεργίας, της απληρωσιάς, της περικοπής όσων δικαιωμάτων της απομένουν. Έζησε και ζει την ασυδοσία των εργοδοτών στους χώρους δουλειάς, που το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα αυξηθούν τα κέρδη τους. Να μην αγγίξει η κρίση την κερδοφορία τους.
Όπως και το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να προχωρήσει απρόσκοπτα η πολιτική που ενισχύει την υγεία ως εμπόρευμα, την πολιτική που οδηγεί την παράδοση στους επιχειρηματικούς ομίλους. Και δεν φτάνει η τεράστια αύξηση των κερδών των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στους τομείς της τεχνολογίας της υγείας, η κυβέρνηση με πρόσφατη απόφασή της τους ενισχύει ακόμα περισσότερο ξεπαραδιάζοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, φορτώνοντας δηλαδή στο λαό νέα βάρη, διπλασιάζοντας τις αποζημιώσεις ακόμα και για κρεβάτια με ασυμπτωματικούς ασθενείς αλλά και αποζημιώνοντας βρέξει χιονίσει τα «προσφερόμενα κρεβάτια» των ιδιωτών ακόμη και αν δεν νοσηλεύσουν ασθενείς. Ταυτόχρονα μεταφέρει σε αυτές ειδικευμένους γιατρούς από τον ήδη υποστελεχωμένο δημόσιο τομέα.
Η κοροϊδία της κυβέρνησης απογειώθηκε με τα τελεσίγραφα που μοίρασε σε αυτοαπασχολούμενους γιατρούς, μήπως και μπαλώσει καμιά τρύπα. Και βλέπουμε ότι και στο νομό μας τα διάφορα «Παπαγαλάκια της» αντί να ζητήσουν να προσληφθεί κανένας Γιατρός στα Νοσοκομεία Αμαλιάδας και Πύργου που συνεχώς υποβαθμίζονται ζητάνε και εδώ την επίταξη των αυτοαπασχολούμενων γιατρών.
Έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες στον εμβολιασμό του πληθυσμού. Ακούμε συνεχώς για το περίφημο «πρόγραμμα μαζικού εμβολιασμού» το οποίο δεν είναι πραγματικά μαζικό. Η κατάσταση με τα εμβόλια έχει εμπλακεί στις μυλόπετρες του ανταγωνισμού μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται τις ανάγκες του λαού για να γίνει καλά. Φτάσαμε στον Απρίλη και μόλις 600.000 έχουν εμβολιαστεί κανονικά, δηλαδή και με τη δεύτερη δόση, ώστε να είναι πλήρως καλυμμένοι. Δυστυχώς, η ανάγκη του μαζικού εμβολιασμού έχει σκοντάψει στις δεσμεύσεις της ΕΕ, στα παζάρια και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στους φαρμακευτικούς ομίλους και τα διάφορα καπιταλιστικά κράτη.
Όμως ούτε και τώρα, την ύστατη στιγμή, στην κορύφωση της πανδημίας, με χιλιάδες νεκρούς, φρακαρισμένα τα δημόσια νοσοκομεία, εκατομμύρια ανθρώπους σε ψυχική καταρράκωση λόγω του εγκλεισμού, ούτε και τώρα δεν μπόρεσαν να κάνουν έστω μισό βήμα χωρίς να υπολογίζουν τυχόν κέρδη και ζημιές.
Όλο αυτό το χρόνο περίσσεψε η ατομική ευθύνη, η κρατική τρομοκρατία και καταστολή απέναντι σε όλους όσους διεκδικούν, οργανώνουν, βγαίνουν στο δρόμο. Θέλουν η μάσκα να αποτελέσει φίμωτρο. Γελιόνται. Τους λέμε:
- Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι με τα ΜΑΤ, τα γκλομπς, τις αύρες, τα χημικά θα φοβηθούμε και δεν θα διεκδικούμε.
- Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι με τις κάμερες στα κράνη των αστυνομικών, με τα νέα Σώματα τις οδούς και τα μονοπάτια θα μας οριοθετήσουν πού θα πάμε, πώς θα πάμε, ποιες μορφές θα χρησιμοποιούμε στον αγώνα μας.
- Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι δεν θα υψώσουμε φωνή και μάλιστα μαζική ενάντια στην πολιτική τους.
- Είναι γελασμένοι εάν νομίζουν ότι τρομοκρατούν τους εργαζόμενους όταν απαιτούν μέτρα για την υγεία τους, να δοθεί τέλος στην απληρωσιά.
- Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα βάλουν φραγμούς στη νεολαία, στους φοιτητές και τους μαθητές.
Το ξαναλέμε, όσα μέτρα και αν πάρουν, με τη μαζική, μαχητική συμμετοχή του ίδιου του λαού θα τα εμποδίσουμε να εφαρμοστούν. Για μας το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς.
Δηλώνουμε ότι δεν θα πληρώσουμε ξανά την κρίση τους, δεν θα φορτώσουν ξανά στις πλάτες μια ακόμα οικονομική κρίση, προκειμένου να στηριχτούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Τα κυβερνητικά σχέδια για ένταση της εκμετάλλευσης, η καθιέρωση 10ωρης εργασία, το ξεχαρβάλωμα του εργάσιμου χρόνου, η μείωση του μέσου μισθού, το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα και την συνδικαλιστική δράση είναι αιτίες πολέμου.
Η λαϊκή διεκδίκηση δεν κάνει «διάλειμμα», τη στιγμή μάλιστα που ο λαός αφήνεται απροστάτευτος, που δέχεται επίθεση στα δικαιώματα του. Το εργατικό-λαϊκό κίνημα έχει αποδείξει ότι μπορεί να συνδυάζει τον αγώνα, την πάλη παίρνοντας ταυτόχρονα τα ανάλογα μέτρα προστασίας της υγείας στις εκδηλώσεις του. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να μείνει όρθιος ο λαός στις συνθήκες της κρίσης και της πανδημίας, να οργανώσει την εργατική-λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση. Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής – λαϊκής οργάνωσης, στη δύναμη της κοινής δράσης εργαζομένων, μικρών επαγγελματιών, βιοπαλαιστών αγροτών. Στην δυνατότητα μας, να βάλουμε την δικιά μας σφραγίδα στις εξελίξεις, να περάσουμε στην αντεπίθεση με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματά μας.
Εμείς το λέμε καθαρά και παστρικά: Δεν κάνουμε πίσω ούτε πόντο. Και ένας κομμουνιστής ή κομμουνίστρια να βρεθεί μόνος σε έναν τόπο δουλειάς, χωρίς καμιά συμπαράσταση στην εργοδοτική πίεση, είναι υποχρεωμένος να κάνει το καθήκον του, να απεργήσει, να σηκώσει κεφάλι. Η κομμουνιστική αυτοθυσία, ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση δε χάνει ποτέ την αξία και τη σημασία της, δε χάνει ούτε και θα χάσει ποτέ την ουσιαστική αποτελεσματικότητά της.
Όσες προσπάθειες και να κάνει η πλευρά του οπορτουνιστικού – σοσιαλδημοκρατικού χώρου, για να διαστρεβλωθεί η Ιστορία, να φέρουν τον Ν. Μπελογιάννη στα δικά τους μέτρα και ταυτόχρονα αξιοποιώντας το θυμικό (όπως πρωτοδίδαξε το ΠΑΣΟΚ) να πλασάρουν τον συμβιβασμό και την αντιλαϊκή πολιτική τους ως «συνέχεια» των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας θα τους απαντάει ΠΑΝΤΑ ο ίδιος ο Μπελογιάννης:
«(…) Η ζωή μου συνδέεται με την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του (…) Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα τον δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω»
Η πραγματική τιμή στη θυσία του Ν. Μπελογιάννη, στον αγώνα των χιλιάδων «Μπελογιάννηδων», είναι να βαδίζουμε στα δικά τους βήματα δίχως καμία επιφύλαξη, κόντρα στον συμβιβασμό και την υποταγή, χωρίς να υποτασσόμαστε στον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, για να βρουν δικαίωση τα όνειρα, να αναζωογονηθεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα, να ξημερώσουν καλύτερες μέρες, ν’ ανθίσει το γαρύφαλλο της νιότης και της ελπίδας.
ΔΕΙΤΕ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΕΔΩ:
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΌ ΤΟ ΠΟΡΤΑΛ 902.GR
